KIRDIN KOLUM KANADIM
Ayları şaşırdım, günle bitmez işim
Ne baharım bellidir ne de bir kışım
Seller gibi akarken, gözümde yaşım
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Yeter artık ayrılık, döndü zulüm’e
Ne olur gelde bak, şu garip halime
Felekle bir olup, vurdun hep belime
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Ne kadar istesem de günler geçmiyor
Yalvardım Allah’ıma, dertler bitmiyor
Onca çaba sarf ettim, gücüm yetmiyor
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Yazılmış anlına, silinmez o yazın
Bana gelmek istesen, kızarır yüzün
Hadi durma söyle, var ise bir sözün
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Dert dert üstüne verip, öyle yaşattın
Sen bu garip gönlümü, sarıp kuşattın
Yalan deme dedim de yine boş attın
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Dünyada uğraşacak, yok mu başkası
Çektiğim hep dert acı, yoktur şakası
Hep dert çile çektim ben, derin vakası
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Onca dertle donatıp, bezdirdin beni
Yüzüme gülme asla, affetmem seni
Verdiğin o sözlerin, yok bir değeri
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Yüz bin kere söyledim, dinletemedim
Kötü belledin, bir şey öğretemedim
Derdin ne diye sordum, söyletemedim
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim

Der Midayet derdinle, yine yoğruldun
Her dara düştüğünde, imdat çağırdın
Söyledim dinlemedin, sanki sağırdın
Kırdın kolum kanadım, kime nedeyim
(0281) Ocak 1987
Şair Midayet Kara