BU SOKAĞIN ÇOCUĞUYUM
Anne sevgisi bilmem, ben onu hiç tatmadım
Evim köprü altıdır, bir yatakta yatmadım
Hep helal lokma yedim, haramı hiç katmadım
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Canımı yaktılar, ağlamak nedir bilmedim
Kuru ekmek dışında, sulu yemek yemedim
Karanlık da yaşadım, ışık yüzü görmedim
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Bana ait ne varsa, felek elimden aldı
Gün yüzünü göstermeden, hayatımı çaldı
Helal lokma yedim, bana hep acısı kaldı
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Gerçek adım ne benim, inan ki hiç bilmedim
Yaşamımı çaldılar, hayat boyu gülmedim
Bana bunu reva gördüler, bir şey demedim
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Çocuklara hep imrendim, aldırış etmedim
Hep kendimi korudum, kötü yola gitmedim
Anlımın terini yedim, yan gelip yatmadım
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Annem terk ettiğinde, sıcak soğuk bilmedim
Çıplak ayak gezdim, asla üşüdüm demedim
Köprü altında yattım, sıcak yüzü görmedim
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Burda yalnız değilim, binlerce kardeşim var
Soğuk nedir bilmeyiz, üstümüze yağsa kar
Kader bile ayıramaz, dünyada yerim dar
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Birine söz desem, dediler kefenini biç
Her nereye gidersem, arkamdan dediler piç
Suçlu olan ben miyim, başka suçlu yokmu hiç
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Bizlerden daha çok, önem verirler kediye
Bu yaşamı seçmedim, annem verdi hediye
İstemem böyle yaşam, bakarlar suçlu diye
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Millete mendil satarak, karnımı doyurdum
Bir mendili de sen al babam, artık yoruldum
Bulanık bir sel gibi, küçük gölde duruldum
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Ağlamayı bilirim, gülmek desen bilemem
Canım iste vereyim, mendil desen veremem
Sokakta büyüdüm ben, yalan yere gülemem
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Çocukluk nedir ki bilemem, hiç yaşamadım
Bir gün çocuk olup, top peşinde koşamadım
Okuma yazma bilmem, okuyup pişemedim
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Anam babam kimdir nerde, inanın bilmedim
Allah yaşattı beni, soğuklarda ölmedim
Diğer çocuklar gibi, kahkahayla gülmedim
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Vatandaş değilim, nüfus kağıdım bile yok
Dertlerimi sorma bana, inan hepsinden çok
Kötü söz demesinler, kalbime saplarlar ok
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Çok çileler çektim, anlattım sana derdimi
Felekle savaşmak için, bilmedim fendini
Çok kere öldürmek istedim, kendi kendimi
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Öldüğümde cenazeme, kimse gelmeyecek
Kimsesizim diye, hoca sala vermeyecek
Kazılan mezar yerimi, millet bilmeyecek
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Ecel geldiği gün, öldüğüm hiç bilinmesin
Benden sonra kimseye, bu yaşam verilmesin
Çocuğum suçsuzum, bize kötü denilmesin
Burda büyüdüm ben, bu sokağın çocuğuyum

Midayet’im ne çok yazdın, bitmiyor dertleri
Yeter onlara sevgi ver, melektir her biri
Kötü gözle bakmayın, incitmezler kimseyi
Onlar hep sokakta, onlar bizim çocuğumuz
(0891) Aralık 2009
Şair Midayet Kara