Gecenin gizli ceplerine saklanır aydınlıklar.
Sesleri yutmaz gökyüzü, konuşmaya başlar anılar.
Kendinle kalır mahvolursun.
Perdeler ararsın indirmek için nefsine.
Zalim çiçekler ve çalışmaz ipek böcekleri,
Bulunmaz kefen için bile bir parça bez,
O acı kapanmaz, kendinle kalır kaybolursun.

Hele birde kış varsa pencerenin diğer yanında,
Karanlık soğumaya başlar, üşüyerek ağlarsın.
Uykuyu beklerken bedensizler gelir,
Uyutmaz fısıltıları,
Teheccüdleri imksaklara bağlarsın.

Bir çift işe yaramaz elmas kalır kapaklarının altında,
Işık yoksa onlarda yok,
Körsün…
Her şey bitip, yok olunca korkular,
Şarkın türküsü başlar,
İşte, ışığı tekrar o zaman görürsün.

Güneşi bekleyerek geçer tüm gece,
Kim bilir bir daha ne zaman görecek gözlerin,
Sen misin aydınlıktan kaçan bre cahil,
Tadını çıkar hayatın ve aydınlık gündüzlerin.