ÖLÜM
Ateşi söndü hayatımın
Yıkıldı, harap oldu Hayallerim,umutlarım Düşlerimde büyüttüğüm çocuk öldü İçimdeki benle birlikte Son nefesini verdi En kuytu yerlerde Yarı gören gözü Birden açıldı ve kapandı Geri dönülecek yollar yok oldu Uçurumlar beni bana veren oldu Yıldızlar kayboldu Çığlıklar yer aldı Buz tutmuş sevgilerde Herşey bitti Yüreğimde,beyin hücrelerimde Tutunmaya çalıştığım yaşamda Delik bir gizemi vardı onun Saçmalamış diye düşünürlerdi Sarılmazlardı gerçeklere Kan içer,yalan yutarlardı Tutunmazlardı Sessizce sitem bile edemezlerdi Fırtına gibi coşarlardı ki bazen Kalemi kırılmış düşüncelerimin Titreyen yürekleriyle VE kan çanağı olmuş Kötü gören gözleriyle Yürürlerdi üzerimize ve kendi üzerine Apallıyordu Kanadı kırık kuş gibi Kabullenemiyordu Kaybettiğini bile bile Aklından gitmeyen sesler Hüzne boğuyordu Kendi toprağını kendi kazar gibi Birde suluyordu gözyaşlarıyla Bıkmıştı geçmişe yolculuk yapmaktan Onunla yatıp onunla kalkmaktan Aynaları sevmiyordu Gerçekleri gösteriyordu çünkü Ve diktiği yarası durmadan kanıyordu hala Bakamıyordu kimseye Lekeli geçmişini atamıyordu Hayatından,üstünden Ne yaparsa yapsın Batıyordu,kirleniyordu herşey Karanlık gecelere hapsoldu kaçkere Ama kurtulamadı Ne kendinden ne de yarattığı korkularından Gerçeklerden VE de gerçeğin ta kendisi ÖLÜMDEN Kurtulamadı ne yazıkki...... 12.03.2008 |