Şiir olup dökülüyorsun kalemimden,
Kelimelere saklanıp, çıkıyorsun kalbimden.
Sen bitip tükenirken azar azar bende,
Mısralar hayat buluyor, senin boşalttığın yerde…

Şimdi ben ne yazsam,
Kıyısında köşesinde biraz sen varsın,
Yazdığım her kelimenin arkasındasın,
Her cümlemde gizlenmiş bir kaçaksın...
Kendince benden firar ettiğini sanırsın ama
Gerçekte sen bundan böyle bana yasaksın...
Sırf bu yüzden kalbimden gidişine göz yumuyorum.
Bendeki esaretine, bile isteye son veriyorum...
Şiir yazarak ta kaçmana yardımcı oluyorum,
Yani seni kendi kalbimden yine kendim atıyorum...

İki zararlım vardı çünkü bırakmazsam beni öldürecek...
Ya sigarayı, ya da seni zorunlu olarak bırakacaktım,
Ya ciğerlerimi, ya da kalbimi,
Birini mecburen kurtaracaktım...

Ey sevgili; Şimdi ben seni şiirlere sığdırıp,
Atarken kalbimden satır satır dışarı,
Alem beni ’’şair’’ sanıyor,
Yazdıklarıma bakıp bunu başarı sayıyor.
Oysa ben sadece canımın derdindeyim,
Bendeki seni geri verip,
Sendeki beni almanın niyetindeyim.

Var git şimdi sevgili, git ve artık bendeki esaretini bitir.
Sendeki beni de her nerede bıraktı isen,
Bulup ta bana geri getir...
Çünkü sen bana dar, ben sana derya deniz,
Uymadık işte birbirimize,
Soran olursa da kısaca, ’’bir olamadık’’ deriz...

Celal BAHAR - Sevimsiz Şiirler