ışıkları söndürün acım katlanıyor
gözlerim deliriyor karanlığın öfkesi gibi
parmaklarımı bile oynatacak umudum yok
içim içimle yüzleştikçe karanlığım kararıyor
kendime kabul ettirerek vaktim daralıyor
içimdeki o duygu ve gözlerin
ele ele tutuşamadan ayrılmış yollarından
kararmış günler uçurtmalar uçamamış
gidilememiş hiç bir vakitten
yanıp yanıp derin bir uyku alıyor
şuan sessizliğimizi..
neler söylesek seninle
neleri başarabiliriz desek
biliyorsun hepsini kaybedecektik.
bunun ciddiyetini örtemedik.
yolumuz bir cenaze gibi aktı içimize
kendi bakışlarımızda öldürdük bizi
hiç bir göz yaşı taşıyamadı bizi
üzüldük seninle
onca imkansızlıkların içinde bulduk birbirimizi..
yalnızlığımı yendin
koydun kendini yüreğime
oraya sıcacık bir yuva yerleştirdin
ben hiç şikayetçi değildim
sende biliyordun ki yağmur insanın derinliklerine akar
sen benim bütün derinliklerime aktın
tüm ışıklarım özledi seni şuan
sesini yüreğime serp belki
son kez bile olsa gözyaşımla uğurluya bileyim seni
sessiz bir şekilde ölüme rahatça gidebileyim
son kez bak gözlerime o kara gözlerinle
ben bitiremesemde
sen bitiremesende
gözlerimizden akan o son damlalar bitirdi her şeyi
her şeyi bize anlatarak bitirdiler..
ve ben her şeyimi sende bıraktım.
ne bir damla merhamet ne de bir damla avuç dolusu umut.
hepsini gittiğinde sana bıraktım.
şefkatimin umudu hepsi hepsi sende dursun.
kendine de bana da iyi bak
olur mu...
Yunus özay.