DELİ YÜREK
Bir zamanlar hayata hep gülerek bakardı
Acısını hüznünü uçurtmaya takardı Göklere yükselirken kahkahalar atardı Deli yürek anlamaz adı üstünde işte Sevgi dolu yürekle kolaydı mutlu olmak İstemezdi tasanın ateşinde kavrulmak Yaban ellerde gibi sevgiye hasret kalmak Körüklemiş kendini sevgi denen ateşte Savrulmuştu kaç kere kaderinin yelinde Sanki oyuncak olmuş sevdiklerin elinde Yanıyormuş sönerken, gözyaşının selinde Gerçek sevgiler bile kalmıştı artık düşte Emek, şevkat vermeden elbet sevgi olmazdı Kırılan şu yürekler artık şifa bulmazdı Kötülükler nasılsa hiç cezasız kalmazdı İnsanların tarifi değişti her savaşta Her gelenden bir tokat onu tüketti çoktan Levh-i Mahfuzda bile yazılmamıştır Hak’ tan Vazgeçmişti sonunda sevgisiz yaşamaktan Kaybetti umudunu hayat denen yarışta |