AKILDAN FUKARALIK
Bazılarına hayat uzun
Benim içinse karanlık Bir bilinmezlik içinde geçiyor fukaralık Bu fukaralıkki, aklımdaki bir hüzün Hayat belki son perde, belkide senin ilk sözün Bu ilk sözü söylemek herkesin harcı değil O sözki hatırlanır, çoğunlukla yok olur Bu fani dünyada unutulan son bulur Sen ki, karanlıklar şefisin bu küçücük dünyada Banada yanından yer kap, o sahici rüyada O ilahi rüyaki, onu herkes görecek Günahkarlar dönerek biz ne yaptık diyecek Karanlıklar son bulur bu sahici dünyada Kainattaki bir düğün sanki benim rüyamda Karanlık, yine karanlık Zaman geçtikçe daha da mı kararıyor cefasız rüya Artık göremiyorum gerçekleri Belki dünya hep sahte, benim rüyalarım gerçek Bu dünya son bulsada rüyalarım sürecek Elbetteki sonu var bu dar kahpe dünyanın Sonunda ne hüzün var nede dert var semanın Aydınların semalar bu kesin bir hakikat Asıl zor olan şeyse bu dünyadan feragat Belki rüyam karanlık ama, sürekli devam eder Ben kederle doldukça, karanlık bayram eder Son durak geldiğinde hiç beklemem bilesin Koşarak gideceğim belki sende gelirsin Belki dedim ama geleceğin hakikat Hakikatki aklımda son bulmayan zaiyat Aklımdaki zaiyat ağır ve derin yara Belki eski bir travma bilmem hepsi muamma Zaten en kötüsüde akıldan fukaralık Görüyorsun işte sende, yine her yer karanlık Ben karanlıklar şehrindeki bir küçücük aydınlığım Bana aklımın yaptığı oyunların birazda farkındayım Bu oyunlar ki aklımı yiyip bitirecek Bilmem ne zaman son bulup ne zamana dek sürecek Aslında hiç umurumda değil dünya Asıl umurumdaki şey aklımdaki bir rüya O rüya ki artık beni yormaya başladı Beynimdeki hücreler telaşla yavaşladı Belki de her şey yalan dünya olabildiğince zalim Herkes kendi derdinde yaptıkları mezalim.... S.K.Ö |