Güvendiğim dağlara karlar yağmasını neredeyse kanıksadım; tuttuğum dalların elime gelmesi ise artık gündelik olay. Nasıl ki yaşamın beni ortaya çıkarması en şanssız olaylardansa, benim karşıma da yığınla uğursuzluk çıkarması o olaylar serisinin bir devamı olsa gerek.

Şikâyetçi değilim. Sadece anlamaya çalışıyorum. Kavrama, anlama gücüm elverdiğince. Nasıl bir dünyada, nasıl bir ülke ve toplumda yaşıyorum? Her an kafamı kurcalıyor. Kendimi bildim bileli zalimlerin acımasızlığı, kana susamışlığı, aç gözlülüğü, baskıcılığı, canavarlığı, zorbalığı, katliama, soykırıma doymazlığı, iflah olmaz taşlaşmış bir bencillik içerisinde yalnızca ve yalnızca kendi çıkarlarını gözetmesi, bu ruh haliyle "hep bana, hep bana" demesi, deveyi hamuduyla yutması, ama bununla da doymaması, gözünü başkalarının elindekilere dikmesi, çaldıklarını, yağmaladıklarını kaybedeceği korkusuyla saldırdıkça saldırması, kandan beslenmesi, varlığını kan içinde tanımlaması zihnimi meşgul edegelmiştir.

Ve geldik bugünlere.... Yüzü aşkın canın, pırıl pırıl geleceğimizin ve yaşamımızın güzellik adına nesi varsa kendilerinde ifadesini bulan o en sevgili varlıklarımızın aynı gözü dönmüşlüğe kurban gitmelerinin üzerinden yalnızca bir hafta geçti. Onlar o kadar temiz, o kadar duru ve berraktılar ki, kendilerini nasıl bir vahşetin ve kalleşliğin beklediğini hayallerinin kenarından bile geçiremeyecek kadar iyi niyetlerle yola koyulmuşlardı. Amaçları herkes için iyi olduğuna canı gönülden inandıkları barışı hep birden haykırmaktı. Bilmiyorlardı ki, ya da ihtimal dahi vermiyorlardı ki, bu kadar güzel bir ruh hali içindeyken dahi birileri tuzaklar hazırlamış ve onları yok etmeye soyunmuş olsun. Öyle bir saldırı ki bununla güzel şeyler isteyen tüm insanların korkması, sinmesi, sokakların canlılığını kaybetmesi ve sus pus olması hedeflensin.

O güzelim tomurcuk güller, işte bu nedenle bir çırpıda hoyratça dallarından koparıldılar. Onlarla birlikte yüreğimiz söküldü yerinden. Acıdan her bir parçamız dört bir yana savruldu. Kendimize hâlâ gelebilmiş değiliz.

Şairler ki, acılardan yılmayarak her şeye rağmen hep güzelliğin peşinde koşmuşlar, onu yakaladıklarında ise mısralarına nakşetmişlerdir. Belki insanlığımızı bu güzellikler sayesinde duyumsamak mümkün olabilmiştir. Mavi Şaire Sündüz de her zaman olduğu gibi bir kere daha, o korkunç kâbusu sanatın ince dokularında derinden sorgulamıştır.

Tebrikler Sevgili Sündüz. Çağımızın en barbar saldırılarından biri sonrasında, her şeye karşın insanca ayakta kalabilme duygusunu içimizde titreştirdin...

Suruçla, Diyarbakırın dinmemişken acısı
Parçalandı bedenim, dinmeyecek sancısı
Nerede ülkemizin, hakimiyle savcısı
Katillerim gezerken, ne çok öldürüldüm ben!

Hepimiz her gün ölüyor yüreğimizden hançerleniyoruz.

Artık bitsin diye uyanıyoruz sabahlara.

Çok güzel dile getirmiş ve duygularımıza tercüman olmuşsunuz.

Duyarlı gönlünüz güçlü kaleminiz var olsun.

selam sevgiler.

gül peri tarafından 10/18/2015 12:53:34 AM zamanında düzenlenmiştir.