birden düşmez insanın içine karamsarlık
bir yudumluk hasretlerin tutsağına yenik düşüyorum.
sonrası zaten hep aynı
belli ediyor kendini sonrası!
eğer sen gerçekten herşeyini alıp götürseydin
ben içimdeki çocukla yaşıyor olucaktım.
acının verdiği o sinir bozukluğuyla deli gibi sırıtmayacaktım.
Raflarda tutuşuyor şimdi her özlemin
kaldırıyorum her defasında zehir gibi yutarak.
her kaldırış hiç bir yarayı ileştirmiyor
ve biliyormusun; Gülüyorsun içimde
belki de bu kaldı gidişinden
bu yüzden birikilenlerle boğuşuyorum.
bir gülüş daha eklenmez gülüşüne biliyorum
ama yine de bir gülüş eklensin istiyorum
ben daha da yaralanayım istiyorum.
sonra yine aynı acı kalıyor yüzüm de
ben yine görüyorum içimdeki acıyı
yine hissediyorum gözlerimdeki hüznü
doluyor gözümde herşeyin
kırılan bardaklar değil
içilen rakılar değil
içinin için de kaybolan ben
sensiz kalan ben
bütün gücümle dayanmaya çalışan ben
ben hep senin için de kayboluyorum
ben senin gülüşün de gücümü toparlıyorum
sonra son sözlerini hatırlıyorum
gücüm düşüyor,ellerim üşüyor.
tekerliyorum her sokağın düşlerin de
giden gözyaşlarını arıyorum...