Öyle kalabalık özlüyorum ki seni..
Kainattaki tüm canlıların yerine de özlüyorum sanki..
Herkesin,Herşeyin yerine özlüyorum...
Annenin,babanın,arkadaşlarının..
Sabahın,akşamın, baharın ve hatta papatyaların yerine de özlüyorum..
Seni tanımayan insanların seni tanıyıp ta özleme ihtimallerini de katip özlüyorum..
Seni özlemenin sonu yok... olmasın...


Şimdilerde biraz daha tuhaflaştım..
Seninle dinlediğimiz tüm şarkıları bir şarjöre doldurup,sıkmak istiyorum kalbimin tam ortasına..
Dudaklarından dökülen nakaratlar alsın canımı,
Eğer ki seversem bir başkasını..
Bak, birinin senin yerini alması şöyle dursun..
Ben yokluğunun o acı tadını bile hiçbir kadında bulamadım..bulamam..bulmayayım da zaten..
Seni sevmemim de sonu yok..Olmasın..

Bak kadın..
Şiirlerimin arasından öyle güzel gülüyorsun ki..
Unutulmuş bir kelime olup, sana yazılaşım geliyor..
Ve ben ne kadar bitirmemek istesem de..
Her şiirin bir sonu var ve muhakkak bitiyor..