Yalnızlığın Lekesi
Çirkin gülüşünü kahkahalar bastırırdı,
Bir konuşsa ikincisi yarım, Gözleri acı doldururdu çehresine, Gecenin eksildiği gün kaçtı, Eksik şehirlerden birine, Yalnızlığın lekesi bulaştı üzerine. Şimdilerde yağmursuz, kuru bir hüzün taşıyor, Alıştı ayrılığın sessiz gürültüsüne, Ama hala yumruk ısırtıyor öfkesi gölgesine. |