Ey gözlerimin iri’sini
Asıp kirpiklerine
Bakışlarının pusarığını
İçimin sahralarına içirdiğim Dilâsam
Şimdi
Kimin terinde dindiriyor susuzluğunu
Öpüp öpüp
Alnıma götürdüğüm parmak uçların



Ne sevdalar bilirim ben
Seyran olan samanlıklarda yitirilen
İğnelerin deliğinden geçirilen
Ne mısralara gebe kalır da
Beynimin burkaçlarına dolanan hasretim
Bir kara sancı
Bir kara saplantı
Ve
Bir kara ahhh ile
Düşer münbit rahminden şiirin
Hiçbir cümleye öge olmamış
Kan irin bulaşığı kelimeler



Boş ver beni
Umursama
Aldırma bana sen
Uyumamı bekle gideceksen de
Şahitlik etmesin diye
Gözlerime kadar çek
Ve
Ört üstüme bedevî gitmelerini
Üşümesin boş kalan yanım
Sarılıp çırıl çırıl yalnızlığıma
Bağır-zırıl yalvarmalarımı
Doldurup kahır basan ağzıma
Bir vakit elbet uyanırım
Uyanırım elbet kendime



Bir Şâir’in kâfiyeleriyle raspalanan
Şiirine gömün beni

Üstüme
Avuç avuç kıygın his şûlesi

Sol omuzumda
Taşınamayan
Ağır memn’û’ bir masal çöküklüğü

Sağ sapağımda
Gizlime aldığım
S’özümde s’akladığım
Yaban bir Özne’nin dâr ağacı

Murassa Divan’ına kurulmuş
Bir Şâir’in Aruz vezniyle
H’ece h’ece vurun beni

Arkamda
Kalmasın gözlerim



Öyle bir sergüzeşt-i serzeniş ki bu Adamım
Neresinden başlasam susmaya
Bilmiyorum