Ve kalem dedi ki kalbin paramparça

Bedenim kalp kırıkları ile dolu
Esir ruhum kurtul onun elinden
Biliyorum bir çok kez öldüm
Haklı hislerimi zincir e vurduğumda

Şimdi aklım mezarlık gibi
Unuttuklarım hatırladıklarımdan çok
Atmak istedim zihnimden parazitleri
Gerçek her zaman doğrudur dedi kalemin biri.
Savrulan Yapraklara karışan ayaklarım yürürken emin;
Nefesimi yine yakıyor tütün...
Akan saatlere beraberinde eşlik eden Ömrü
Tutmak isterdim ellerinden...
Koşmak isterdim çoçukcasına..

Yaralarıma baktım ;
Bu benim değil birilerinin
Biri kapanmadan izi kalır diğerinin

Acılara baktım;
Bu benim değil birilerinin
Biri dinmeden ezilmişliği başlar diğerinin.

Umudun kıyısına çok kez demir attım
Duygularımızın derinliğinde ki koylarda avlandık
Biz seninle kardeş değil miydik
Ayrı yerlerde, aynı hayale kapılmış, aynı ormanda kaybolmuş çocuklar…”
Biz
aynı yerinden vurulmuş, aynı yerinden kanayan, aynı yerinden acıyan beden gibiyiz