Ya sonra...
Ya sonra..
Yaşadık payımıza düşeni doğrusuyla yanlışlarıyla Dayanabildiğimiz kadar kıvrandık sancıdan Elbet ateş düştüğü yeri yaktı Tarumar olduk... Ya sonra Elbet insandık; Ödün vermedik , İsyan etmedik.. Yağmurun altında zevkle ıslandığımı görenler oldu; Hiç bilen olmadı gözyaşlarımı gizlediğimi Ya sonra... Çoğu kez gülümsememin arkasına saklanarak ağladım İçimde kopan fırtınalar çığlık çığlığa büyüyor ve ben sadece üşüyorum... Sonunun nereye varacağını bilmeden gözlerim kapalı koşuyorum... Tek bildiğim gerçek hiçbirşey bilmememden kaynaklanıyor olsa gerek. Ya sonra ... |