Teşrinler yaklaştı ya hüzün doldurur rafları
Eylülde buruk tebessüm takvimler dökülür
Hatıralarda flu İstanbul fotoğrafları
Hazan rengi saatler sinede gen sökülür
Üsküdar anılarda
Bir muhabbet iklimi
Kimi aşina buna
Haza bigane kimi

Nedim
Bir sengine cümle acem mülkünü etse de feda
Eski İstanbul şimdi siyah beyaz fotoğraflarla
Etmekte veda
Yahya Kemal’in “Eylül Sonu Şiiri”
İstanbul’la müsemma
Değil artık İstanbul rengi alam-i sema
“Sade bir semtini sevmeye bir ömür yetmezken”
Şimdi hapsolmuş güzellikler anılarda

Ne çamlıca
Ne Kanlıca eski sükunetinde
Teşrinlerden evvel dahi
Hüzne giriftar yer yer
Lakin İstanbul hâlâ diri
Her öykünün bidayetinde ve nihayetinde
Yine de canı gönülden sevilmeye değer

İstanbul İstanbul’a benzer
Gururlu ve asil
İstanbul bir silkin de
Siluetindeki çirkinlikleri sil
Ne Nedim, ne Yahya kemal doyamadı sana
Bu sözüm herkese değil sözden anlayana

Ah İstanbul şiir güzeli
Mavi gerdanlığına hâlâ hayran cihan
Dökülse de caddelerine güz gazeli
Eski aşinaların olsa da sana nihan
Seni sevmek başlı başına seremoni

Eski İstanbul fotoğrafına aşina olmak zor
Bir bir kaybolan güzelliklere ağlar hazan
Ne Üsküdar’da renklenir rüya
“Ne Kanlıca’nın ihtiyarları hatırlar geçen sonbaharları”
Şimdi cümle teşrinlerde hüzne gark olur an
İstanbul’u taşımaktan yorgun zaman
26.09.2015 İbrahim Kilik