AŞK-I SAFRANBOLU
Her yanı tarih kokan cennetvari bir şehir
Baktıkça hatırlarım hâlâ çocuk yanımı Ne mutsuz oldum ne de gözyaşım oldu nehir Orada doya doya yaşadım her anımı Yıllar var ki uzağım bu gönlüm divanedir Aklımda cumbalı ev, önünde tahta sedir Bunun adı özlem mi, aşk mı, sevda mı nedir Tarifi mümkün değil, öylesi zor tanımı Oradan ayrılalı ne bahar bildim ne yaz Sanki mart alev alev, haziran bana ayaz Albümümde tozlanmış, yıpranmış siyah beyaz Resmine bakmak bile kaynatıyor kanımı Bu ölü toprağını üstümden atmalıyım Tutup beni yeniden hayata katmalıyım Yeter bunca hasretlik, vuslatı tatmalıyım Bitmeli bu yolculuk, bulmalıyım han’ımı Gidip komşularımın kapısını çalayım Yine eskisi gibi muhabbete dalayım Geriye dönmeyeyim, bir ev tutup kalayım Safranboluda alsın Rabbim benim canımı. Aşkla yazdığım bu şiiri güne layık gören edebiyatdefteri seçici kuruluna teşekkürler, herkese hayırlı bayramlar. |