Şiirin hikayesi hepimizin hayatı aslında. Hepimiz dünyalık zevklere dalıp ahreti unutuyoruz zaman zaman işte o anlarda vicdanımızla bir hasbihal ettiğimizde biz boşuna yaşıyoruz demeden edilmiyor...

BOŞUNA YAŞIYORUZ
Hüzün dolu yüreğim
Sol yanım çırpınıyor,
Bir feryat yükseliyor sesimin tınısında.
İnsanlığı unuttuk,
Bütün dünya yanıyor,
Şefkat can çekişiyor bir deniz kıyısında.

Şu dünya pazarında heybemize ne koyduk?
Ne yaptık zalimlerin zulmünü bitirecek?
Kardeşliği unuttuk,
Söyle kimlere uyduk?
Neyimiz var İsmail ahrete götürecek.

Gözlerimiz görmüyor,
Dilimiz var sessiziz.
Hiçbir gayretimiz yok, kimseye yok faydamız.
Sırt döndük mazlumlara,
Kalbimiz var hissiziz
Oysa İslam değil mi bizim ortak paydamız?

Bir çocuk ağlıyorken yaşını silmiyorsak,
İnsanı Allah için sevmeyi bilmiyorsak,
Sadaka niyetine bir yüze gülmüyorsak,
Ne yazık biz boşuna yaşıyoruz İsmail.


Çocuklar silahların gölgesinde uyumuş,
Duymamalı İsmail çocuklar silah sesi.
Gazetelerde gördüm,
Bir çocuk teslim olmuş
Gördüğü silah değil, fotoğraf makinesi.

Bir bebeğin bedeni karaya vuruyorsa,
Kalanlar imdat imdat diye yalvarıyorsa,
Bir çocuk be arkadaş,
Bir çocuk be kardeşim uçmağa varıyorsa,
Biz boşuna yaşıyoruz İsmail.

Biz boşuna yaşıyoruz İsmail,
Ne yazık
Her gün toprağımızda şehitler veriyoruz.
Gör bak işte ortada,
İşte bu düzen bozuk,
Her gün bizde onlarla toprağa giriyoruz.

Asker, polis, mühendis,
Körpe canlar gidiyor,
Ne savaş var ortada, ne ordu karşımızda.
İşte bunun acısı beni benden ediyor,
Bomba patlamamalı,
Kışlada, çarşımızda.

Can veren yiğitlerim kalpleri dağlıyorsa,
Ana, babası, eşi karalar bağlıyorsa,
Çocuğu babam babam diyerek ağlıyorsa,
Biz boşuna yaşıyoruz İsmail.

Oy oy yüreğim darda,
Ağlıyor gülmüyoruz.
Her gün birkaç ölümü tadıyor ölmüyoruz.
Vatan için, Din için ölmeyi bilmiyoruz.
Hiç uğruna yaşıyoruz İsmail,
Ağustosta üşüyoruz İsmail,
Ruhumuzla toprağa düşüyoruz İsmail,
Biz boşuna yaşıyoruz İsmail.
SEYİT OSMAN AKYÜZ