İşte tam bu saatlerde dokunur gecenin kör ayazı,
Soğuk ve hüzün sarmaş dolaştır bir birine.
Bir kadeh şaraba düşer gözlerin,
Yudum yudum içilir sesizce.
Oysa ne fırtınalar yaşar yüreğim,
Ne depremlere gebedir umutlarım bilemezsin.
Bilemezsin yangın yerinde nelerin yandığını,
Külleri savrulan hayellerin neler olduğunu.
Bilemezsin her yangından ben seni nasıl alıp çıkardığımı,
Nasıl koklayıp bağrıma bastığımı,
Nereden bileceksin ki.
Bir Eylül gecesi,
Dışarı da yıldızlar gök yüzünde öbek öbek,
Kuşlar tünediği kiraz ağacı,
Ve bir düşünce akımda,
Kemirip duruyor beynimi.
Ah şu pencereme düşen kiraz dalları,
Şu bir birine sokulmuş kuşlar.
Sevmek bumuydu,
Kuşlardan öğrenemediğimiz aşk bumuydu.
Çıkıp gelsen diyorum bazen kendime,
Çıkıp gelsen de bitse bu özlem,
Hasret bitse,
Ben bit sem.
En çok geceleri acıyor canım,
En çok geceleri batıyor sol yanıma sensizlik.
Ne bu,
Bir bıçak sancısı mı,
Yoksa bu senmi sin.
Oysa nasıl düşünmüştüm seni,
Oysa hasretine katlanırım sanmıştım.
Ne çok unutmuşum kendimi,
Senden zaman bulamamışım kendimi hatırlamağa.
Odamı darma dağınık bırakmışım,
Gömleklerimin her biri bir yerde.
Yalnızlığım üşütüyor beni,
Yüzüme değecek sıcak nefesini özledim.
Gecenin bu vakti dokunur özlemler biliyorum,
Ve gecenin bu vakti şiir olur.
Hele birde türküler var en çok dokunan,
Tam bu saatler yüreğim yangın yeri,
Ve ben her gece o küllerden seni alıp çıkarıyorum.
Ben buna sevda diyorum,
Ben buna aşk diyorum.
Bu gece resmine bir gelincik iliştiriyorum sevgi adına,
Yastığına binlerce öpücük koyuyorum,
Öpmeden uyuma olur mu.____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/21.09.2015