YORGUN
Sevdayı başıma sardın saralı,
Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun! Senden ayrı düşsem yürek yaralı, Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun! Karanlık geceler üstüme çöktü Şeytalar başımdan kaynar su döktü Gurbet dedikleri belimi büktü, Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun! Gönül deryamızda ırmaklar çağlar Hasretlik çekenler yürekten ağlar Gelmek istesemde yol vermez dağlar, Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun! Sen Türküler söyle bense yorgunum Fırtınalar kopsa yine durgunum Ayrı kalsak bile sana vurgunum, Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun! Sanmam bu dünyada gülecek yüzler İçimde bir duygu hep seni özler DOĞANAY’ı dersen yolunu gözler, Bir gönül yorgundu bir de ben yorgun Kemal DOĞANAY |