Çok garip bir duygu, evde yalnızlık
Odanın kapısını açmaya korkuyorsun
Ya odadan odaya geçmekte ayrı bir ürperti
Sanki, korkuların tuzağında coşkun bir melodisin
Ve sanki içine zorla takılmış gizli bir maske var
İnsan uyukluyor bazen korkunun kucağında
Kırılan cesaretini toplamak için
Ama insan, inancıyla yenebilmeli korkusunu!
Yürüyebilmeli, gönlünün ufki basamaklarında
Gençliğin basamakları nağmeli bir süreç
Her basamak nisanda yağmur kokusu
Her evresi, hayatın dokunan kilimidir
Her yaşta duyar insan, sevgi sözcüklerini de
Yaşlanınca daha bir özlemle hissettiriyor kendini
Yıllar; nasılda yaşlanmış üzerimde
Onca biriken yükünlesin, ağır aksak tonajı
Kucak açmış kuşlar bana, bambaşka bir iklimde
Her yaşta kaybolmaması gereken insanlığın imajı
Gönlümün her köşesinde, ıssız bir adadayım
Ahret yolcusu kalmasın, bu dünyadan adayım
Yok, hiç kimseye sitemim herkesin hali farklı
Ne gülümsüyor yıldızlarım, güneşte üzgün tepemde
Âlem kaymış ekseninden, çoğu insan yandan çarklı
Nazar muskam boynumda,nasihatler küpemde!
Hey yalnızlık üzgün müsün ne, sende benim gibi?
Üzülme; her yalnızlıkta korkar oldu zaten kendinden
Her yalnızlık yaslanır kocaman bir duvara
Korkmamak için örmemelisin ruhunda duvar
İnançla yükselir insan, ruhun zirvesine
Yani her basamaktır, duraksanan bir vesile
Can işte; baskı yapar durur ruhun kafesine
Yıkıp duvarını hürriyete kavuşmak için
Her korku, hürriyete örülen engelli bir duruş
Her korkuyu yenmek içindir, son vuruş
Her ilaç bir bade ise özgün bedende
Her canlı kavuşmak ister, hicret ebede
Yaslanmış; korkunun ruhuna yaslanmış gece
Sanki yatalak bir hasta gibi bekliyor sabahı
Sayıklıyorum ismini derdim der(d)ince
Düşünüyorum yalnızlığın korkusunda özgün ervahı
Ben, korkunun yere düşen gölgesiyim
Yusuf Erdoğan