teker teker parçalara ayrıldı yüreğim...
ondu yüz oldu,yüzdü bin...
ilk kez bu kadar cesurdu parmaklarım bir puzzle karşısında...
hemen birleştirmeye başladım parçalarını yüreğimin...
biiiir,ooonnn,yüüüz...
tam sona geldim derken bir parçasının eksik olduğunu gördü gözlerim...
işte o andan beri,

sensizlik;
yüreğimin dokuz yüz doksan dokuz parçasıyla avunmaktı belki de...







yürümek kadar kolay demiştin ya bana...
yürüyordum işte...
yollar yürüyor,gece yürüyor,ayaz yürüyor,ay yürüyordu mavi şehrimde...
yollar bitmiyor,gece gitmiyor,ayaz dinmiyor,ay sönmüyordu...
yoruldum birdenbire...
işte o andan beri,

sensizlik;
mavi bir şehri durmaksızın yürümek ve
bir yüreği yürüyerek maviye boyayabilmekti belki de...







öylesine sıkı sıkı tutmuşum ki ellerimle ölü cümleleri,
belki bu yüzden kalıcı avucumdaki çizgileri..
öylesine susmuşum ki...
yüreğini ellerime sundun ya,
avuçalarımı gördüm ilk kez...
işte o andan beri,

sensizlik;
belki de sessizliktir sahilimde...