Günü birlik cümleler kuruyorum,
Ellerimle dizip bin bir ihtimam ile
Yakıp yıkılası kaleler inşa ediyorum;
Nizamı bitişik odalar
Duvarları şeffaf
Ve hüzünlü adamlarla kadınlar
Birbirinin nezdinde.

İtham dolu kör bakışlar
Ve anlık sevinçler yaşıyorum
Yine de bir dokunup
Bin ah işiteceğiniz.
Sessiz yarınlar saklı iken
Bitişiğinde cümlelerimin…

Ayrık notalar,
Sapmış rotalar,
İstikameti çıkmaz sokak
Hatta tek gerçek
Ölüm kadar.
Kırık ya da kırılgan
Kırgın alabildiğine;
Sitem yüklü isyanlarında
Adımı haykıran
Tüm zafiyetim ile
Duraksadığım.

Varsıl bir hüküm belki de
Olsa da her bir kelam
Alabildiğine nüktedan.
Peyder pey tüketiyorum ömrü,
Tükeniyorum günbegün.
Anlatamadığım hikâyem
Varla yok arası:
Hikâyemin tek mimarı
Ne mi saklı, demek
Düşse de payıma.
Tekile indirgendiğim
Dünyamın ilk ve son itirafı.

Tüm hikmeti aslında
Edilgen zaaflarımın
Erişemediğim miracı varlığımın.
Son sözüme hasret üç beş cümle
Hatta tek namzet
Acımasızlığın mizacı
Kadar yeknesak
Son nokta ya da son durak
Varamayacağımı bile bile.