İçim sıkılıyor sahiden
Yalnızlık ruhumda örtü
Kapanmayan bir gönül yarası
Öpsen de geçmiyor
Bıçak sırtında yürüyorum
Ruhumdan vurgun
Hep kırılgan avizeler sallıyor beni
Loş ışıklı bir gecede savruldu ruhum
Ne dediğini anlıyorum şimdi
Ne yazdığıma mutiyim
İçimden kopan şeyler var
Bundan eminim
Bildiğim hep yokuşlardayım geriye giden
Ve kalben direnen nedense benim
İşte; yine önümde direnen, kocaman bir duvar
Sıkıldım kendimden dört duvar arasında
Kendimle sıkışmış halde bütün bir bedenim
Yine karanlıktayım
Işıtmıyor gönlümü avizeler
Ah ne olurdu, olsaydı bahar gibi sözlerin
Ama nerde?
Sözlerin kış ayazı ezgin ruhumda
Bıçak gibi baş ağrısı keskin sözlerin
Sendeki nasıl bir ruhsa
Erimez yüreğin
Sanki yokum kendimde gün be gün
Hapsedildim ruhumda biteviye
Ölüyorum kendimde söylenir türküm
Hey hat! Öpsen de geçmiyor ki; bu kanlı yaralar
Kısıldık sözcüklere yükledik anlam
Ama hep uzaktan uzağa
Benliğimde yeşerdi küllendi sevdam
Şimdi can çekişen rüyalarda kendimle yalnız
Hayaldeyim serapta
Uçsuz bucaksız
Yusuf Erdoğan