HÜZÜN
HÜZÜN
Gün akşama indiğinde yavaşça, Sokaklar usul usul tenhalaşır. Telaşlı adımlarla kaybolur insanlar, Demir kapıların ardında bir bir, Yoldaysam eğer o karanlıkta, Hüzün kaplar telaşla içimi, Ya gidecek bir yerim olmasaydı diye, Neler yaşardım neler kim bilir? Kapısını anahtarımla açacağım ev Başımın üstünde anaç bir çatı, Altına sokulacağım sıcacık yorgan, Hoş geldin diye sarmalayan ses. Gün akşama indiğinde yavaşça, Ateşböcekleri gibi tek tek yanar, Perdeleri sımsıkı kapalı evlerin, İçlerinde dünyanın hüznü var. 24 Şubat 2015 Nursel Camcı |