GÜN
GÜN
Sabahın sessizliğinde, aç pencereyi dinle kenti, İnsana dair her şey uykuda, tam dinleme vakti, Uzaklardan gelen kuş sesleri, yaprakların hışırtısı, Saçlarını savur, kollarını aç, okşasın seher de esinti. Öğlen vakti düş yollara, sıcağa, kokuya karış, Dört bir yandan kuşatır seni onlarca haykırış, Yerde insanın çılgınlığı, gökte güneşin parıltısı, Sabahki mutluluk nerde, bitmiş doğadaki barış. Akşam yükünü tutmuş karıncalar gibi telaşlı, Günü boşa geçirmiş, yürürken kendisiyle kavgalı, Ne zaman bitecek insandaki bu tüketme hırsı, Bulamaz bu çılgınlığa çare, bitti artık insan aklı. 29 Mayıs 2015 Nursel Camcı |