Kimsin sen sevgili
Herkez seni soruyor bana
Bu ne meraktır ki anlamış diğilim
Gerçi
Ben bile tanıyamıyorum seni


Sahi ne zaman rastlaştı yolarımız
Sen bilirsin şimdi,
Ve ne zaman gittin
Hangi ara kayboldun gözlerimin merceğinden bilmiyorum gerçekten
Gecede ayaz vardı
Pencerimin kenarında ay ile raks ediyor buz sarkıtılar
Paketimde ki kalan son sigarayı yaktım önce
Sonra



Senli bir hatıra düşüverdi hatırımın düşbaz anısına
Gözlerim seyire daldı gözlerinin sinemasına
Bir replikten fazlası vardı o bakışlarında
Baktığım ki bir denizi anımsatıyordu
Yanaklarında pamuksu bir beyazlık



Nur ışıldatıyordu adeta
Kalbimde bir yanık kokusu
İçimde bir ateş yakılıverdi bilakis yanıyordu
Gönlümde kelebekler ölmeyecek gibi uçuyor
Kuşlar ötüşüyordu özgürce




Darmadağan yüreğimin çorak toprağında
Yeğane bir fesleğen filizleniyordu adeta
Korktum önceleri
Bu tür hislere alışık değildi yüreğimin bakir sevgi kıpırtısı
Lakin yerinde duramıyor




Bir hülya’ya dalıyordum zaman ilerledikce,
Ellerim bir kalem’e ilişti
Yazmak istiyor
Duygularımı ifşa edip
Her satıra seni anlatmak istiyordum
Ve şiir oluyordun her geceme
Ben seni yazıyordum





Sen
Sen bilmiyordun sevgili
Ben sensiz seni harf,harf yaşıyordum,
Ama böyle yaşayamazdım
Bu platonik sevda gittikçe boğuyordu beni
Gittikçe lav ateşi gibi yanıp eriyordum ben




Ve hiç olmayan bir şey oldu
İlah-i bir kader olsa gerek
İçimin yaramaz çocuğu bir haylazlık yapıverdi ansız
Sana karşı olan tüm duygularım,tüm hislerimi
Sevda’mı,aşk’ımı bir şiir’e döküp attı gönül pencerene




Aman allah’ım nasıl yapmıştım bunu
Nasıl cesaret edebilmiştim
Bu bir delilik olsa gerek
Diyordum kendime
Korkuyordum ve
Korkmalıydım’da



Ya hayır dese
Ya kabul etmese
Ya sevdiği varsa
Ne yapardım ben
Yaşayamazdım ki
Ama sonra sen geldin



Gözlerin gülerek
Yanakların kızarmış bir halde baktın gözlerime
Kimsin sen Dedin
O,an sanki ben göç etmişti alemden aleme
Dil’im lal olmuş



Konuşamadım bir türlü
Gönlüm bertaraf halde yıkık bir kent gibi kalakalmıştım
Sonra’dan
Kendime gelebilmiştim
Ve seni gizli,gizli



Uzaktan uzağa seven
Bir şair’im dedim usulca
Şiir yazdığın varmı dedi gözleri gülerek
Tebbesüm ettim ilk yazdığım
Ve inşAllah son yazdığım sensin dedim




Sonra ne mi oldu
Sonrası bir kaç ay bahardan öte cennet
Bahar’dan sonrası İse cehennem
Gitti
Giderken beni kimseye emanet etmedi
Etmedi ki canım daha çok yansın Diye






Yokluğunun verdiği ayrılıkla yaşamaya çalıştım bir süre
Ama olmuyordu
Beceremiyordum bu acıyla baş etmeye
Ben yaşamıyordum ölüyordum gün geçtikçe
Onsuz her şey boş




Her şey anlamsız
Her şey onsuzdu,ben onsuz
Sokaklarda yalın ayak dolaşır oldum
Sefil
Behbât,biçare bir insan oldum





Ülkemi kaybeden bir mülteci gibi dolandım gurbet ellere
Kimselerin beni tanımadığı yerlere göç ettim
Ama yinede dindiremiyordum bu ağrıyan sancıyı
İçim yanıyordu içim



Yusuf gibi kuyulara atılmış gibi,
Leyla’nın mecnu’un kaybetmiş gibi
Dolandım dağları ovaları
Lakin yine dinmedi bu hasret
Özledikçe özlüyor,
Hayallerinle avunuyordum güpe gündüz



İçtiğim bir tas suda,
Bir parça ekmekte,
Bir bardak çayda,
Sen kokan birilerinde seni arıyorum
Ama yoktun





Baktığım her yer sensiz
Ve her yer yokluğun kokuyordu,
Aralık ayını hiç sevemedim sevgili
Çünkü Sen aralık denen soğuk ayda gitmiştin benden yüreğimden
Aralık ayını kaldırılmalı mevsilerden




Veya ayrılık konsun adı,
Sevenler’den uzaklaştırılmalı
Çocuklar doğmamalı bu ayda
Ahh sevdiğim ahh,
Ne ara sevdim ben seni böyle bilmiyorum,
Ve ne ara gittin onu’da hiç bilmiyorum





Anlamıyorum
İşte böyle sevdiğim
Sen varken,Ve sen yokken
Halim bunda ibaret ..

ŞimalGüney!! ( HA )[ /kalin ]