UÇURUMUN KENARINDAKİ PAPATYAGörüyor musun yazın ortasında yaprak döküyor ağaçlar Bir bir veda ediyor süzülen her yaprağa kurumaya yüz tutmuş dal Benim anılarıma birer birer veda ettiğim gibi Hayat bu güne kadar neyin karşılığını verdi Ne sana ne de bana İsteklerimiz farklı olsa da içimizde hep bir umut yaşattık Belki de tek ortak yanımız buydu Bilmiyorum İçimde tarifsiz bir sıkıntı Kafese hapis edilmiş bir kuş yüreği Yıllarca açlığa mahkûmluğuna rağmen ölmeyen Dileğimle para attığım her kuyu kurudu Çaputumu bağladığım her dal kırıldı Soldu çocukluğumda gülen yüzüm Beklentilerim hiçliğe açılan kapılar ardında Korkuların derin izbelerinde benliğim Oysa Çok değildi hayattan istediğim Ama olmadı olmadı işte Sorma bana neyin var diye Bu güne kadar anlamadıysan boş ver Yıllardır boş verdiğin gibi Çıkar maskeni Unutma görüyorum o maskenin ardındaki yüzünü Ve neden hala katlanıyorum İşte onu bilmiyorum Belki de solumda yeşerecek tek bir papatya kalmamıştır Nereye baksam hep sahte hep yalan Ruhum O çoktan küskün bedenime Çıkıp gitmesine izin vermiyorum diye O da anlamıyor beni Belki bir gün olmaz ama Ya olursa dediğim Bir gün ölümüne sevileceğime inanmama kızıyor Düşününce haksız da değil Bunca zaman gülen her yüzün Hançeri sırtımda yerini alırken Çoktan ölmüş umutlara sarılmak neden Üşüyorum yazın sıcağında Ellerim titriyor bedenimi sararken Saçlarım savruluyor vefasızlığın fırtınası İçim ürperiyor ne kadar yalnız olduğumu fark ettiğimde Dilime sürmesem de İçimde hep bir acı oldu Gizlediğim yalnızlığım Sahte mutluluklar ardında Sorma sakın sorma Bana ben varım deme Sen hiçbir zaman olmadın Olduğun zamanlarda ise hayatımı zehirledin Artık zamanı geldi sanırım Kurtulmanın tüm acılardan kederlerden Ve beni bir ömür takip eden yalnızlığımdan Ve bir kahkaha atmak Bu yalan dünyaya değişmeyecek kaderime İlk kez avaz avaz bağırarak Uçurumun kenarından bırakıvermek kendini Bir vedayı onlara laik görmeden Çekip gitmek bu arabesk hayattan …. |