ızdırap
nice insan ardım sıra yollara
düştü de kaybetti izimi benim bulanlar da hayal diye kullara tarif edemedi yüzümü benim nice şair şiir diye yurduma nice aşık derman diye derdime şeyhler bile zikir ile yardıma koşarak aldandı sözüme benim sır vermedim hiç kimseye ismimden arayanlar gün doğurdu cismimden gölgem olsanız da her tür kesimden kimse eremedi özüme benim yalnızlığım şevk verince kalplere kaçtınız her çağda en tenha yere çaresizce boyup büküp kedere gözyaşı döktünüz dizime benim siz unutmak istedikçe halimi korkusundan seslendirdim alimi umut ile tutmak için elimi hapsettiniz aşkı közüme benim oysa dilde idim gerçekte düşte niye aradınız bilmem güneşte siz yandıkça pervan gibi ateşte dünyevi taht kurdu sızıma benim |