… GÖMLEĞİMİN ÜÇ DÜĞMESİ AÇIK ÜSTTEN….

Balkondayım.
Masada oturup sağı solu seyrediyorum boş boş.İyi ama ben böyle boş boş oturmaya alışık değilim ki !.Hayallerim eskir;rengi silinir:buz tutar düşlerim.
Sonra beynim paslanır ve yüzlerce kitap okusam da paslı beynimle hayallerimi buzlardan arındıramam.En iyisi kalkıp gitmek…
Kalkamıyorum oturduğum yerden.Eğilip cam kenarındaki kitabı;
“Badem Dalına Asılı Bebekler”i alıp,kaldığım yerden sessizce okumaya devam ediyorum.Her çevirip okuduğum sayfanın ortasında biri duruyor.Yüzü soluk,gözleri hüzünlü.Sürgün trenler geçiyor ruhundan.Bu bana da yansıyor ve beton duvarlarım sağırlaşıyor ve donuklaşıyor.Ne lambanın ışığı nede uzaktaki senin ruhun ışıtamaz bu duvarları.Şu an çevremden büsbütün kopup sonsuz bir boşluğun içinde tek başıma kaldığımı hissediyorum.Kulaklarımın içinde ağır bir uğultu ve yitirdi zaman önemini şu an.
…
Yüreğimdeki yara çok derin.Yarın sabah,utanmazsam göğsümü açıp,
göstereceğim önüme gelene.Ve şifa duası okumalarını isteyeceğim;kendi dillerince..Şimdi soğuk bir odada,yatakta yorgan altına sokulup,karanlıkta sıcacık düşler kurmak isterdim.Düş ne demek ha ? Mavi-düş…sevda-düş…senli yaşamak-düş…Her şey düş !Senli olan,sana dâir her şey düş !
Balkonumda yağmur ve rüzgâr.Ayağa kalkıyorum.Gözlerimi oğuşturuyorum.
Geriniyorum.Pantolonum bumburuşuk.Gömleğimin üç düğmesi açık üstten.
Ayakta sallanıyorum.Galiba gözüm karardı.Uçurum kadar derin bir yalnızlık benimkisi…Elim boşluğu kavrıyor ve ne oluyor? Balkonum neden hızla uzaklaşıyor benden ?Yoksa…
Eyvah, gömleğimin üç düğmesi açık üstten,beni böyle bulacaklar beton üze…

……………….süleyman Altunbaş…30 temmuz 2015..01:29