1975 yıllarında 15 yaşın verdiği heyecanla, mahallemize taşınan ve sonradan Pavyonda çalıştığını öğrendiğim, HAYAL takma isimli bir bayana duyulan hayranlığın o yaşta kaleme alınışı... Sonradan bilgi birikimi ve hocalarımın desteği ile düzeltmeler yapılmıştır....

O efsunlu gözlere, şöylesine bir baktım
Darmadağın edip de, koparttı ya la beni
Onun hiç suçu yok ta sanki kendimi yaktım
Bir küçük kıvılcımla, zıbarttı ya la beni,

Bassa yerler zıngırdar, rihter bile göremez
Toprak verimden düşer çiçek böcek üremez
Saçlar salkım söğüttür, üç beş kişi öremez
Çok datlısın diyerek, şımarttı ya la beni,

Dudaklar kiraz gibi, yanak desen al elma
Dişler inciye benzer, kulak babadan alma
Topla şu etekleri, yelpaze edip salma
Kostak kostak yürüyüp delirtti ya la beni

Geçmesin sokaklardan, kaldırımları yakar
Güneş üstten vururken, altta şimşekler çakar
Bırakın şunu bunu, kör hafız bile bakar
Onun gözünü açıp, kararttı ya la beni

Dolmuş taksi emrinde esnaf desen pervane
Ev sahibi anında bir ev verdi şahane
Tek sıkıntı kadınlar hepsi oldu divane
Saksıda çiçek gibi, sararttı ya la beni

Çocukluğumun düşü, gençliğimin hayali
Mahallemizin gülü, Ankara’nın HAYAL’i
Unutmadım seni ben, bir günü yıl sayalı
Çekip gitti Başkentten, morarttı ya la beni


Osman AVCI
06.04.2015