DÖNÜŞ YOK
An/sızın
Sesinin tınısına uzak kaldım Ölümü gördüğüm bu şehirde Sancılıyım Sur’a üflendi bir kere Şair düştü hecenin pençesine Kaçma/lıyım İmgelerin düşünden Toprak kabul etmez üşürsem Saklandım Gözlerinin irisine Ve aktım sinsice Benim de yüzüme an vurur Dur, dur, dur ve vur Ruhum huzur bulur Tan vakti ağarırken Tam vakti gelmişken Düşersin süzülüp içimden. Uyarım şairin sözüne Sur, üflendin bir kere Dönüş yok, bittiği yere. M. Ö. 2007 kahramanmaraş |