ELLERİM CENNETE GÖTÜREN REHBERİM
gidenim hiç dönmedi benim
gelen de hiç kalmadı bende

yenildim
ne kadar yenildiysem
o kadar bağışladı hayat beni

kopan bir fırtınaydım bazen
bedbaht bir sızıdan arta kalan
yeşerdim yeniden daha delice
doğdum esrik düşlerimden

ellerine mecbur kaldıklarım vardı
tutunca ellerinden
kalabalığı tuttuğumu sanırdım
gitmem diyen herkes gitti
oysa insan en çok kendi ellerinden gittiğinde gidermiş
öğrendim...
ellerim cennete götüren rehberimmiş.

işte tam orada yaşıyorum
bir çıt sesi yetiyor artık
yanımda olduğunu hissettiğim herşey dahil bana
hiç olmadığım kadar varım
ellerim yoksa hiçbir şey de olmuyor
ellerime mecburum ellerime

geçip gider hüzün
nerdeyse insan şu an
ve her ne yapıyorsa,
yaşam ondan ibarettir
ve bir tenin davetineyse icabeti
heybetlidir hayat
yarın ise dipsiz bir güncedir,
öğrendim...

E.Emine MÜJDECİ