gökkuşağına öykünen karanfiller solarken içimde
özgürlüğüm boynu bükük bir kına gecesine düştü






yurtsuz bir şarkı öperken dudaklarımdan
darlaşıyor yüreğim




şimdi mahcup bir kırmızıyım
eşiğe düştü başım
olasılık hesapları var ellerimde
beyaz üşürken yakamoz ışığında
sen de baharıma mor menekşeler bırakıp
gidiyormuşsun madem
rüzgârlarında da al götür yanında
bağrımda biriken yoksul hasret bende kalsın
beni ayağa düşmüş fütursuz bir sevda bil
sendelendim say
say ki orospuydum sokaklarında
dudaklarımda kanardı gökyüzü




aslında
üşüyorum ceplerinde
hep rüzgârın böğründe ellerim
avuçlarımda sıkıca tuttuğum senin gülüşün
ve bilmiyorsun
sürekli ağlıyor yeni doğan umutlarım
zamansız atılmış bir slogan tedirginliği var sesimde



hâlbuki ben
efil efil kokan toprağı
üşüyen çiçekleri
sahile ulaşmaya çalışan dalgaları seviyorum




şimdi yüreğimde yardıma muhtaç bir hüzün
yaralarımda çaresizlik sargısı
göç vermiş bir köy çeşmesi gibi kuruyor gözlerim
kimliksiz acılar içindeyim
bir seher vaktinde ezilmiş kır çiçekleri gibi
geceyi giyiniyor çıkmaz sokaklarım
kalbim tamir istiyor çisil çisil yağan yağmurlarda






unutun hayallerimi
beni bir yaz mevsiminde
dağları talan edilmiş yollara serin
bozgun tadında türküleri
boğun gözyaşlarımla
ve bir haziran vakti götürün beni Toroslar’a
etekleri masmavi yıldızları
bir sabah serinliğinde
örtün.. örtün ..
örtün bir umut gizeminde üstüme






















28.06.15/Antalya
Sıtkı ÖZKAYA