Bir tür özeleştiri mi desem...

Anlamları yitirdik ilkin,
Duygular, kahkahalar, umutlar
Ve hayaller bir bir,
Günler, aylar, yıllar derken,
Dostlar, sevdalar, heyecanlar
Avuçlarımızdan ve yüreklerimizden
Göz göre göre silinip gitti ömrümüzden.

İnsanları kaybettik aldırmadık,
İnsanlığımızı kaybettik yine aldırmadık,
Geriye ne bir his,
Ne aldıracak bir zihin,
Ne de yüreğimiz kaldı.

Yaşlanıyoruz dedik,
Yeniliyoruz dedik,
Anlaşılamıyoruz dedik,
Ve sözlerimizi de yitirdik.
Ne bir kelime,
Ne bir ses kaldı geriye,
Varsa yoksa rahatsız eden görüntüler zihnimizde,
Ve zamanla onlarda silikleşiyor belleğimizde.

İnsanı insan yapan her ne varsa,
Hepsini yitirdik mahsusçuktan dünyalarda,
Tüketecek bir şey kalmadığında yamyamlaştık,
Önce birbirimizi,
Sonra obez bedenlerimizi,
Doymak bilmeyen bir iştahla tükettik.

Şimdi failini arıyoruz kendi cinayetimizin,
Tanık kendimizken,
Sanık bizzat bizken,
Savcı, hakim, avukat ve mahkeme benliğimizken,
Failini arar olduk,
Otopsiye gerek kalmayan cesetlerimizden.

MESUT ÇİFTCİ