YalnızlıkIşık kadar delici ve korkusuzdum dağ başı ıssızlığı ve karanlığına Okyanusun şahidi albatroslar İnsanoğlu kuşatanı anlardı akıp gittiğinde sular, ömürden eksildiğinde yapraklar Kapanıverince gözlerin, dudakların kesilince, soluğun, avazın ortasında kalakaldım, kül rengi yalnızlığın Ödü kopan, suskun insanlara inat bir kapıdan geçiyorum, gülümsemelerle, tek başıma gürültüsüz ve sessiz… Her derdin çaresi… alıp götüren de zaman İsle yalnızlığı karalansın Tanrıyı sorgulamak mı! Hani en çok sen dayanırdın! Dayanırdın belki dayanmasına da, neden bunca insana paylaştırdın En fena yanı yaratılmışlığın, işte sorabileceğimiz tek soru: Madem ölümü de yaratacaktın niye yarattın yalnızlığı. Metin Soydeveli |