Sen bilmiyorsun
Belki bu yüzdendir hüznüm

Sen görmüyorsun
Belki bu yüzdendir ızdırabım

Göremeyeceğim kadar uzaklardan, izliyorum seni
Ama o sen, sen değilsin
O gözler ve dışarıya taşan derin mana
Daha da boğuluyorum, sessizliğimde

Bu özlemi artık saklayamıyorum
Rüyalarımda vedalaşıyoruz
Uzun uzun tebessüm ediyorsun
İşte o an içimi lanetli bir hüzün kaplıyor

Gönlüm sessiz ve acı bir ah çekerken
Yüreğim dağlanıyor
Ve gözlerim yakıcı bir hisle nemleniyor
Nedendir diye soramıyorum

Bu hikayenin öylesine inletici bir lisanı var ki
İnim inim inliyorum ama ne çare
İmkansızlığında yaşıyorum seni
Bana öyle derinden tebesüm ederken bile benim değilsin
Belli ki bir veda için
Onca yılın hatrı için gelmişsin

Peki ya ben nereye gidiyorum?
Ben bile bilmezken nereye gideceğimi
Sen beni nereye yolcu ediyorsun?
Bu edebi duruşun ve sarhoş eden bakışlarınla

Kavuştum sana meğerse bir ayrılık içinmiş
Sensiz sana aşık olduğumu biliyormuşsun ki
Beni senle vedalaştırıyorsun
Sessizce dururken karşılıklı
Ayrılığımızın bile bir mekanı yok

Hatırladığım tek şey var
O dibi olmayan gözlerin.