KIRMIZI
Kırmızıydı yağmur...
Tuğla rengi hüzünle dolu heybem. Çamurda sayıklayışımın ayak izleri, Islak kanatlarımın sayıklayışı... Kırmızıydı karanlık... Dil dili duymaz artık. Göz kulakları dinlemez, Sağır karanlığın içinden. Dalında güzeldi hüznüm. Yalnızlığım saklıydı köklerimde. Koparıldı... Çalındı... Parmak uçlarımda kırmızı bir acıyla kaldım... Kırmızıydı umut... Şimdi uyanma vakti, Acı sayıklayıştan, Gri umutsuzluktan. Sağır karanlıktan kurtulma vakti... |
edebiyat tadında...