karanlık şiirŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Zor günlerimde şiire sığınıyorum.Bu şiir de zor bir günün ardından karanlık bir gecede kendimi gökyüzünde sırtımda kocaman bir çuvalla-ışıklar içinde- uçarken hayal etmemle başladı.
| Ve gece dönerken güne Sırtıma sardı bütün yükleri Ben çektim aydınlıkları Omuzlarımda yara izleri... Sözler...En ağırı da onlardı Attım birer birer gökyüzünden üzerinize... Yoksa sanmayın ki kavgalar olurdu. Ağırdı sözler üzerine düşenin kalbini kırdı... || Ben çektim aydınlıkları Omzumda yara izleri Oysa hiç sevmezdim nefreti Aldım elime üfledim üfledim. Dağıldı bir avuç toz gibi Hanginize çarparsa artık -Her zerresi buzdan bir sur gibi- Bilmiyorum, umrumda da değil zaten Dedim ya sevmem ben nefreti ||| Omzumda yara izleri Ben çektim aydınlıkları Ne zaman hissetsem bir sızı Atıverdim sevmediklerimi Şimdi görürseniz gökte aydınlık çeken biri İşte o benim... |
ve de aydınlıklar hep yüreğimizde olsun...kutlarım...