yanımda çocukluğumdan kaçan yaramaz anılar misket oynadı
elleri nasır tutmuş ökse otu kokulu çocuklar büyüdü hayat ağacında
az ötemde ufaklık söze girdi
kardeşim otobüsçü olacak
bende büyüdüğüm zaman itfaiyeci olacağım dedi
neden diye sordum
ağaçtaki kedileri kurtarıyorlar
yangınları söndürüyorlar dedi



sonra annesinin hazırladığı ada çayını yudumladı
öksürüğü azmıştı azda ateşi vardı
uykulu gözlerle yazdıklarıma baktı
ben dedim bunları anne ben dedim
büyünce şiir yazacağım
okumayı daha yeni sökmüş olduğu halde
kelimelerin gücünü sezmişti koskoca yüreği


ne güzel olur değil mi ey şiir perim
o küçücük parmaklarına kocaman yüreğini değdir
ve tüm cümleler ıtır koksun avuçlarında
ruhunun saklandığı saflığında kocaman bir dünya var
anne şefkatine kundaklanmış
hüzün zambaklarının açma zamanı gelmiş