SOMA-13.MAYIS.2014
Takvim yaprakları,13.Mayıs.2014’ü gösteriyordu.O gün Türkiye acı bir haberle sarsıldı.
Bütün televizyon kanalları,bu elim kazanın haberlerini yerinden veriyordu.
Ocağın bir bölümünde yangın çıkmış ve mahsur kalmış maden işçilerine ulaşılamıyordu.
Ben de,herkes gibi televizyon başında,endişeler içinde,yetkili ve sorumluların konu ile
ilgili açıklamalar,bilgilendirmeler yapmasını bekliyordum.Günler ilerledikçe olayın ve-
hameti yavaş yavaş ortaya çıktı.İlk verilere göre,400’den fazla işçi ocakta mahsur kaldı
deniyordu.Ama akıbetlerinin ne olduğu bilinmiyordu.Nitekim ulaşılabilen işçilerin ce-
setleri ocaktan çıkarılmaya başlanınca,olayın büyüklüğü,acısıyla birlikte ortaya çıktı.
15.Mayıs.2014 akşamı,saat 23 civarında,ceset sayısının artarak devam etmesi beni tarif
edilmez acılara ve duygu yoğunluğuna soktu. O dakikalarda Şiir defterimi ve kalemimi
aldım,o anda bu şiir ortaya çıktı.Bu hafife alınacak bir felaket değildi.Sonraki günler
vefat eden işçi kardeşlerimizin sayısı,301’e ulaştı.
Aradan geçen bir yıl zarfında,yine basın ve Tv.haberlerinden öğrendiğimize göre,ge-
ride kalan felaketzede aileler ve çocukları için hiç bir şeyin yapılmadığını ve o günler-
de verilen sözlerin hiç birisinin tutulmadığını esefle öğreniyoruz.Bu facianın sorumlu-
larının hukuk önünde durumlarının da ne olacağı meçhul !
Burası Türkiye,ben o anki duygularımı yansıtan bu şiirimdeki ön görülerimde,sonunda
ne olup,olmayacağını da yansıtmışım,ne yazık ki.
Bu gün,bu elim facianın yıl dönümünde,bu şiirimi,olayda can veren,o pak yürekli kara
elmas şehidi 301 kardeşime ithaf ediyor,ebedi hatıralarının önünde saygı ile eğiliyorum.
Mekanları Cennet olsun,ruhları şad olsun.Işıklar içinde olsunlar.
Geride kalan felaketzede ailelere Yüce Rab’bim yürek gücü,dayanma gücü versin.

Paramparçayım bu gün.
Yangınlarım var yürekte.
Bir avuç kömür için,
Canlar gitmiş,yok olmuş,
kazmaların ucunda,kürekte.
Ocaklara ateş düşmüş,
Yüreklere,vagonlar dolusu kor.
Soma yasta,Ülkem yasta,
Buna dayanmak,katlanmak zor.
Analar oğulsuz kalmış,
Oğullar babasız,
Gelinlerin ağzını,
Ağıtlar almış.
Paramparçayım bu gün.
Yangınlarım var yürekte.
Tek tek çıkıyor ocaktan cenazeler.
Ak pak bedenleri,simsiyah kefendeler.
İnancım var,onları Cennet’e,
Kuşkusuz,Melekler götürecekler.
Ne ilki bu,ne de sonu olacak,
Günler geçecek,her şey unutulacak.
Doymaz,aç gözlü cüzdanlar,
Yine,gariplerin cesetleriyle dolacak !
Birileri,cefasını çekerken yaşamın,
Birileri,sefasını sürecek.
Yine,birileri için ekmek kavgası,
Ve acılar,sürüp gidecek.
Ne han değişecek,ne de hancı,
Ne yol değişecek,ne de yolcu.
Sonra...sonrası yok !
Birileri için,
Elde kalanlar,sadece hüzün,
Yine hüzün...yine hüzün,
Ve...yine, acılar olacak.

Tuğal KÖSEMEN
Yazılışı:15.Mayıs.2014
SOMA MADEN OCAĞI ŞEHİTLERİ ANISINA.