***SUNUM:***
Yarın,Yaratılmışların en değerlisi en kutsalı,Yüce Yaratanın,emri ve izniyle bizlere hayat bahşeden,
Bize hayat veren insanların,Annelerin anılma,hatırlanma günü, "Anneler Günü".
Hayatın içinde,onları sadece takvim yapraklarında gösterilen bir günde anmak,hatırlamak değil,yaşa-
mımızın her gününde,her anında içimizde olup,hatırlanması anılması,düşünülmesi gereken kıymet-
li ve değerli insanlar onlar.
En korumasız ve en masum yıllarımızda,bebeklikten çocukluk yıllarımız dahil bizleri her türlü dış
etkenlere,tehlikelere karşı koruyup,kollayarak büyüten bu kutsal insanlara hepimizin bir hayat borcu
var.Bu vesileyle ben,siz değerli,şiir dostu,şiire gönül vermiş,şair dostlarım içindeki annelerin ve bütün
Şair dostlarımın annelerinin,ve de şu an,90 yaşında bir piri fani olan anneciğimin ve değerli eşimin en halisane duygularla anneler gününü kutlar,hürmet duyguları ile saygılarımı sunarım.
Hepimizin belleklerindeki en güzel anılar,çocukluk anılarıdır.O masum ve korumasız yıllarımızda
Başımıza gelen en ufak bir olumsuzlukta,ilk koştuğumuz yer tabii ki Ana kucağı olurdu.Mümkün olsa
da zaman tünelinde yine o yıllara dönebilsek diye zaman zaman hepimizde böyle arzular ortaya çı-
kar.Sevgili dostlar,hadi şimdi ben sizleri,o en değerli mücevherler niteliğindeki anılarınıza,asla bir
daha geri dönmeyecek,yaşamımızdaki o masum ve güzel yıllara götüreyim.Zaman tünelinde bir yol-
culuğa çıkarayım...Kemerlerinizi bağlayınız...Lütfen...Buyurunuz...iyi yolculuklar !
Aşağıdaki şiirimi,bu günün anısına,Annelerimize ithaf ediyorum..sevgiyle,saygıyla...

ANA KUCAĞI
Yeniden dönebilsek geçmişe,
Çocukluğumuza...
Düşsek salıncaktan,
Yara bere olsa her yanımız.
Kanasa dizlerimiz,
Kolumuz,bacağımız
Ağlayarak koşsak,
Ana kucağına.


Yeniden dönebilsek geçmişe,
Çocukluğumuza...
İp atlasak,
Saklambaç,yakan top oynasak.
Koşup,terlesek sırılsıklam.
Ayağımız tökezleyip düşsek.
Ağlayarak koşsak,
Ana kucağına.


Yeniden dönebilsek geçmişe,
Çocukluğumuza...
Yeşil çayırlarda koştursak,
Ateş böceği,Kelebekler peşinde.
Ağaçlara çıkıp meyveler toplasak dalından.
Dallar batsa,sağımıza solumuza,
Ağlayarak koşsak,
Ana kucağına.


Yeniden dönebilsek geçmişe,
Çocukluğumuza...
Ama,mümkünü yok,
Geçip gitti,
O geri dönülmez güzel yıllar.
Şimdi,"Uf" olmuş yaralar kadar,
masum değil,hayatın
Açıp bıraktığı yaralar.


Ana kucağı da yok artık,
Ağlayıp,teselli bulacak,
Göz yaşlarıyla ıslatacak...

Tuğal KÖSEMEN