İki genç insan,birbirlerini tanıdıklarında,erkek 19 yaşında,kız ise 16’sına yeni girmiş..
İlk karşılaştıklarında,göz göze geldiklerinde,bakışlarıyla gözlerinden birbirlerinin içine
aktılar.Sanki sol yanlarında,daha önce hiç hissetmedikleri,ve farkında olmadıkları bir
ateş,bir sıcaklık hissettiler.İlk konuşma hamlesini,bütün heyecan ve iç ürpermesini ye-
nerek erkek yaptı.Sene 1960... Ve bu ilk heyecanın üzerine daha sonralarıda bir çok
heyecanlar,bir çok gönülden gönüle akmalar oldu,Artık birbirlerinden başka kimseyi ,
gözleri görmez olmuştu...birbirlerini taparcasına seviyorlardı...beraberliklerinin ikinci
yılında,ikisi kendi aralarında,sözleşip,birbirlerine söz yüzüğü taktılar.Fakat,durumu aile
çevreleri öğrenince,kızın ailesi durumlarına tepki gösterdi...beraberliklerinin 5.ci yılında
Her sevenin başına gelen,onların da başına geldi.Kızın ailesi,kızlarına büyük baskı yaparak
Onu alelacele,tanıdıkları,yaşça da kızdan bir hayli büyük birisiyle Nişanlayıp,hemen aka-
binde evlendirdiler.İşin en kötü yanı da,Bu iki genç son kez birbirlerini görüp,vedalaşama-
dılar bile...yıl 1965 idi...O genç adam bendim...Büyük travmalar yaşadım bu sonuçla.
Ve o günlerde,bu şiir,hayal kırıklığımın üzerine yazıldı.Takvimlerde16.Haziran.1965’idi.

Bilmiyorum,bu gün,
Seninle ayrılığın,kaçıncı günü ?
Kaç gündür,acısı içimde ?
Bu nedenledir ki,
Hep buğulu gözlerim.
Okşayamıyor artık,
Başak rengi saçlarını,
Sana hasret,ellerim.
Sardunyalarım solgun,
Çok üzgün Karanfillerim.
Boyun bükmüş bahçemdeki,
Sevdiğin,ateş güllerim.
Bir sızı var,sol yanımda,
Sanki,bir yangın yeri,
Çaresiz,zavallı yüreğim.
El ele yürüdüğümüz kumsalda,
Hala duruyor silinmemiş,
Ayak izlerin.
Gün batımlarında,
Uzak ufuklarda hep,
Seni arıyor,nemli gözlerim.
Yanı başımda hep,
Sensizlik,çaresizlik,umutsuzluk,
Ve hüzünlerim.
Uyumak ne kelime,
Birer kabus,sanki gecelerim.
İçimde birikmiş,bütün pişmanlıklarım,
Anlatamadıklarım.
Sana,tekrar tekrar nedensiz,
Söyleyemediğim sevgilerim.
Ama,işte ben buradayım,
Yine,eskisi gibiyim.
Dinlediğim her hüzünlü şarkıda,
Derin derin iç çekişlerim,
İçimdeki,onca umutsuzluklarla,
Dalıp dalıp,kendimden geçişlerim.
Hani,her şey güzel olacaktı.
Hani hep,bunlar da geçecek demiştin.
Ve sen,bir gün ansızın çekip gittin.
Bıraktın,ellerimi tutmayı.
Anlaşılan o ki,
Ne sen,sevmeyi başarabildin,
Ne de şimdi ben,seni unutmayı.

Tuğal KÖSEMEN / 16.Haziran.1965
BURSA