Zamanın karanfili ölüm kokuyor TahireTahire unutulan sol yanımın sancısı Ucu yanık şiirlerde hasret kokulum Eylülde aşk sen gibi ölüm Ben gibi sürgün Zamanın karanfili ölüm kokuyor Tahire Anılar hep yaradır ömrümde ölüm gibi zifiri Ömür dibi kül Ah Tahire ucu yanık şiirlerde hasret kokulum Ben sana sürgün Tahire binlerce güvercin ölümüne ağladı Binlerce martı yas tutu öksüzlüğüme Duvarda yas tuttu gölgen Eylülde aşk ölüm kokulu Ölüm karanfil kokulu Tahire karanfil kokulu Tahire sana bir sır vereyim mi ? Ben her eylül avuçlarına doğarım aşkın Sonra gölgen yansır yalnızlığımın duvarlarında Ardından dudaklarımdan kırgın bir şiir sızar geceme Aşk hem köle hem de efendidir Gölgen baş ucumda kaldıkça İçimdeki yokluğuna asrım kendimi Mahmudiye Düzkaya |
Sevdim bu dizeyi
Çok da hoşuma gitti
Saygılarımla