aidiyetsiz
aidiyetsiz ruhları, ölü çobanlarıma yoruyorum.
sürüden ayrı düşlerim, çoğul yalnızlığımın bir eseri. kimseyi görmek istemediğim kadar, hepinizi özlüyorum. biliyorum ki tek yalnızlığım mayasıl bozulmuş biramda saklı. bütün güzellikler elimin uzanamayacağı kadar yakında, göremiyorum. yolları arşınlayan ayakkabılarım değil, hiç! kimsenin tutunamayacağı dalların kırılgan düşlerine bırakmışım kendimi, düşledikçe düşüyorum. beni kılcallarıma kadar eksilten şey, nasıl olurda görmezsin, mavinin ve siyahın benzerliğini.. |