aslında bugün
yazmak
gelmiyor içimden
bir şey,
sensizliğin vurdukça demini
içime,
yaşarken pörsük pörsük hasretliğin
tüm
kademelerini,
gitmiyor hayat gidemiyor
gurbet elinin belki
de
bir
şansızlığı..

yoktan var etmek
neyime
ki
benim
çaresizliğim olmuşsa
himalaya’nın da ötesinde..
gidececeğim yer
yine
de
bir karış toprak
zindanlığın efsane yazdığı mekan
yalnızlığa gömülürken
an ve an..

güneş
kucaklaşmak istesede artık
ne fayda?
bulutları bir kenara alarak
öpüşsede maviler
kurumuş göz yaşlarının
kanatlanmasını
beklemek,
mucizenin intihar etmesi gibi
bir şey olur
bu..
ne
yazık
ne kadar yazık..

elimde değil
ki,
dört nala koşan zaman
basa basa üstümüzden geçip gidiyor
geride bıraktıkları
hüzün yas
ve
ihtiras..

can dedim
canan diyemedin
çiçekler gülemiyorsa
kabahat kimin
gül solmaya namzet dünden
ama nafile
gönül razı değil
yaşamak yaşatmak
boynunun borcu
umut tadında olmasa
da
ömrün estirdiği en güzel rüzgar
ne
dağlar tanır
ne de okyanuslar..

kelepçelenmişim
aklımda
ki
hayallerin nabzına,
özgürlüğüm
aşk
ve
sevda..
bırak atsın,
attıkça
her adım
belki bir kaçış
belki
de
bir kurtuluş
nerden bileceksin
ben bile bilemedikten sonra...

(Berlin,18.04.2015)

Talat Özgen