(Bölüm:1)
Ey çocuk !
Tabiat ana,
yedi renkli gökkuşağından
bir salıncak yapmış sana
sallanır durursun
tuvalinde
her yağmurdan sonra.

Haydi
çiz bakalım haydi
sadece
ama sadece
"renkleri" resmet bana:
《Siyah beyaz
kırmızı yeşil
sarı mavi
ve kahverengi !》
Peki bu ?
Burda sekiz renk var ama ?
Bu nedir ?
Bu ?
《Haaa !.. O mu ?.. O, sekizinci renk.
Adı: Aşk’tır onun !
Neyi yaşarsan
O’nu yansıtır sana
bu tahlili de,
herkeste olduğu gibi
özgüdür
yalnız bana.

(Bölüm:2)
Mavinin
umut dolu
sonsuz
derin sularından,
mutsuzluğun
kahverengi hüznü’ne kulaç atarsan,
sarı sıtma nöbetleri nin
grisinde boğulursun.
Eğo’nu ve
tüm -hasta duyğularını alt edip-
beyaz ruh ikizini bulmuş
yeşilin saadetinde
vuslata ermişsen,
kırmızı toz pembe
ışık selinde
ışık
sen olursun.
Aşk,
kendisi
bir -ana renk-tir.
Kılavuzun karğaysa
yada
karğa sen’sen
yandın marmara çırası gibi
yandın simsiyah kömür karası gibi.
Yandın ki
ne yandın !
hayatın -kara deliği-nde
kaybolursun.》

(Bölüm:3)
Aşk
sevenin dilinde
üç harfli tek hece
ve her gece
ay ışığında sanrılanır
bütün düş gezginleri onu tanır
şu ay bile
onu
güneş sanır.
Sen
sanma
sabıkası sevdamdan dır gülün.
Maya tutmaz vefası
hayırsız her gönülün
üç otuz paraya
haraç mezat
bit pazarında bile
elinde kalır.
Lakin;
Aşk üç harfli tek hece
çilesini çekmeyen
sanır onu
erişilmez bir ece.
Tanı çocuk
bu gözler
bu gül
bu gönül
aşk’ı tanı.
Aşk böyledir
bir çift göz’de
bazen gül
bazen gönül olursun.
Gül ve gönül
aşk’ın
iki yarısı
gülsüz gönülden aşk
gönül’süz gül’den meşk olmaz.
Aşuk ile Maşuk
bir ve uyumlu
olmuşsa ancak
ne gönül
ne de gül solmaz!
Sen
ey aşık
ister dişi ol
ister erkek
hep bu ahval de vermelisin pası.
Yok;
böyle sevmeyi beceremiyorsan,
sen
iyisimi tez elden,
aşk’tan sevgiden
topla tarağı tası.
Kısaca, işin aslı,
gönül
uçsuz bucaksız bir umman,
gül’se
gönül bahçesinde
çiçeklerin has’ı.

(Bölüm:4)
Şahbaz sevişmelerin
o zarif tülü,
dikeni gibidir
gönül
korur gülü.
Bazı gün batımında
bazı kuşlukta gün tülü
vakitli vakitsiz
ölesiye sevişirler.
Ama;
bazen birbirlerini
bazende seven’i
yani
beni kıskanırlar.
Gül:
《Gönül bensiz olmaz!》 der!
Gönül:
《Gül benim!》der!
Çatışırlar..

(Bölüm:5)
Gülün dikeni
böyle battığı an can’a
ben
bir şair gibi
ahenk
ve hep barıştan yana,
tıpkı;
her kavğada
çarçabuk geldigi gibi
gına,
dayanamam
alırım her ikisini cenk meydanından,
açarım beynimin
sol ve sağ lob’unu
ki;
bazen
ben hep uyumaya çalışırken
karanlık odada
göz kapaklarım bile kapalıyken,
yani,
alt benligimdeki
-ben-de,
dirimsel
hücrelerimin içindeki kromozom’ların
ve
sarmal -dna-ların
bir dinamo gibi ürettigi,
her bir zerresinde
sonsuz aşk
ve ölümünde olduğu
sekiz -ana renk-
ve
-beş mevsimli-
o tarifsiz aydınlıktan,
o
mavi ışıltılar saçan
çimsahamda,
hem aşk’sal
hem materyalist,
atom altı bir parçacığı,
bir futbol topu gibi
ussuuulca bıraktım
gül ve gönül’ün ayak ucuna.

(Bölüm:6)
Başladı birden,
matematik
realizm
ve hümanizm’in
o karma
kombine dansı.
Ardından
harf hece kelime
ve rakamların sabık raks’ı.
Oooff
of....
Bu
bitmez hakemlik
yine yormuş beni.
Uyumuşum..

(Bölüm:7)
Afat suyundan içmiş
asma altı
şire dalında
işte;
baldan bile tatlımı tatlı
böyle uzanmışım
en uzak
en derin
en mavi okyanusların
ufuk çizgisine,
rüyam;
gûlan ayının
çiçek kokuları tadında.
Yakamozlardan ipek bir yorğanı
çekmişim düşlerime.
Birden! :
Bu derinlikte bile
neden irkildim?
Nereden girdi rüyama
bu "karabasan" ?
《davul zurnayla raksediyor,
piyano üstünde
çello’dan bir zenne.
Notalarda ahenk bozulmuş;
tere-nen-ni
ten-nen-ne》
?
Ne?
Temmuz sıcağında
gecenin bir yarısı
bu ürperti de ne?
Neden üşüdüm?
Düşlerimden
yorğanımı kim çaldı anne? ....

(Bölüm:8)
Zıpkın gibi
bir hışımla fırladım,
daldım
şiir’in
gönül gözümdeki
bana dair
göz izine.
Çaldım bitiş düdüğünü
eh artık yeter!
Bak sabah oldu.
Yaşamın dönğüsü bu
gül soldu,
gönül tası
bir gece daha hicranla doldu.
Cümleler ağır yaralı,
kelimelerse
didiklenmekten darp oldu.
Bu gece yaşadığım:
Yalnızlığın,
uykuma
"ofsayt’tan" attığı
bir -gol-du.
Ama üzülme çocuk
sanma kötü oldu.
Bak işte;
sekiz bab
sekiz renkli
prematüre bir şiir
böyle doğdu.
Evveli dün
bu gün
ve yarın
kısaca adı:
"Aşk"
oldu...

01:07:2012