Bitmez,dedi...bitti...
Gitmem dedi...gitti...
Bir sabah...hiç bir şey söylemeden,
Habersizce...çekip gitti.

En delişmen çağımızdaydık.
O,on yedisinde,
Ben,on dokuzlardaydık.
Sevilmek ve sevmekten yanaydık.
Sayısız pencereler vardı,yüreklerimizde.
Hepsini kapatmıştık,
İçimizdeki sevda kuşları,
kaçmasın diye !
Bir otobüste gibiydi,yüreklerimiz !
Gözlerimiz yollarda,
İlk sevda durağında,inelim diye !
Deli fişek bir aşk’tı bizimkisi.
Sever,sevilir,sevinirdik.
Öyle isterdi,gönüllerimiz.
Yalnızca,birbirimizi,
Görürdü gözlerimiz.
Gün batımlarında,birleşirdi ellerimiz,
Kan kırmızı,Güneş’in batışını,
El ele,birlikte seyrederdik.
Bir bahar gecesinin,
Odamıza gelmesini bekler,
Pencere önünde,Gül,Karanfil
Kokularını,içimize çekerek,
Çocukların,gülüşmelerini izlerdik.
Otururdu,sol yanıma,
Yaşamı,kucaklamayı düşlerdik.
Penceremizden,Yıldızlara bakardık.
Sonra,Dağlara,Vadilere bakar,
Uzun uzun,
Uzak diyarlara kanat çırpan,
Kuşları gözlerdik.
O Dağların ardında,Gökyüzüyle buluşan,
Masmavi bir deniz düşlerdik.
Hüzünlenir ağlardık,
Beraberken bile,hasretlerimize !
Sonra uzanırdık,çırıl çıplak yatağa.
Sıcak ekmeğin kokusu kadar taze,
Kokusu sinerdi,
Seviştiğimiz yatağa !
Güneş,üstümüze doğardı.
Ama ben,
Tüylerim ürperir üşürdüm,
İçimdeki hasretlerde,yalnızlığımla !
Hüzünle,döner bakardım,
Sol yanıma,kokusu sinmiş yatağıma.
Bunca zaman sonra,
Dolduramadı kimse,
Yokluğunda yerini.
Seviştiğimiz anlar,daha dün gibi.
Dün gibi duruyor,
Bıraktığı hatıralar,
O,unutulmaz anılar.
Geride kalan,
Hüzünlü,sevdalı yıllar.
Şimdi,bunları hatırladığımda hala,
Burnumun direğinde bir sızı,
...Sızım,sızım sızlar.
Tuğal KÖSEMEN