Kabataştan, Üsküdar’a dönerken, yağmurlu bir günde, motorun ön kısmına çıktım. O an aklıma gelen cümleleri telefonumun mesajlar bölümüne kaydettim. Eve geldiğimde bu şiir ortaya çıkmış oldu.

Hey boğaziçi sana haykırıyorum derdimi.
Neden sonsuz ölüm ülkesine yollar kapalı,
Hep seven mi çeker çileyi,
Hangi erkeğin vazgeçmek kaderi?

Kaderimiydi, üç bilinmeyenli denklem gibi,
İşin içinden çıkılamayan işler.
Kaderdi bunca başıma gelenler
Boğaziçi, al beni yanına,
soğuk göğsünde yatır

Okşa ruhumun çivi kadar sert inceliklerini,
Boğaziçi ağlıyorum, gözümden dökülenleri sil,
Bizim kaderimiz boğaziçi...

Buz tutan yüzünün tebessümüyle bak,
Yalnızım yanına al,yol arkadaşım ol
İliklerime kadar, dayanılmasın Allah´tan yardım isteyeceğim bir derdimi,
Sende yardım ette unutayım geçmişimi...

Sen benden utanmaz, yadırgamazsın
Seversin beni,
Seni sevdim boğaziçi
Karanlık suların benim rengim,
Dibi görünmeyen derinlikler bendeki halin.

Bıraktım işte parmaklarımı sarkaçtan,
Yükseklikmiş vız gelir bana,
sana kavuşacağız ya
Sakla beni, gösterme kimseye,
Sen bil yalnız, seninleyim.
Son şafağımda bitti, al yanına
yalnız koma beni boğaziçi...

Çağhan Sarı