hayatın çehresi yok
yalın ayak kalmış artık
yalnızlıklar umut kapısı
sıkarken meteliğe kurşun...

can nedir ki
ruhsuzluğa bir kefen
almış başıni gidiyor
vatanı yokluklar vadisi...

gülmek sırra kadem basmış
ağlamaklı olan zamanda
dert kahıra üç çekerken
özlemler deplasman galibi...

sefası kursağında kalmış gibi
sefilleri oynuyor damardan giren
bir tek arzusu var o da sen
vurdumduymaz dünya kaç para eder...

ölçüsü sonsuzluğa olamuyor kefil
dört ayak üstünde durmak mazi
yine de olunamıyor olunmuyor adam
sahtelik diz boyu boğaza kadar...

bacak üstüne bacak atmış zan
bekliyor gelsin vakti
çekip çıkaracak beni içimden
belki bir kurtuluş sanmasam da...

aşk bende sevda bende demek gerek
yaşamın yüzüne vura vura aslında
elden ne gelir eller kelepçeli
sevilen ne halden anlar ne de kaldan...

(Berlin,18.03.2015)

Talat Özgen